Perken

Vandaag is de auto-auto voor het eerst de weg op gegaan, en hij is binnen de perken gebleven. Of beter gezegd: binnen de perken gegaan. Dat is niet goed.

Het plan was om een rondje om de kerk te rijden. Al met al is dat een ritje van ongeveer een kilometer. Uiteraard hebben we de mensen gewaarschuwd. We hebben flyers in brievenbussen gegooid, een berichtje geplaatst op de voorpagina van de lokaalste krant (twee aan elkaar geniete A4'tjes), en posters in winkelruiten laten ophangen. Ook zijn er pilonnetjes langs de route geplaatst. Er kon eigenlijk bijna niks misgaan. Wat natuurlijk een voorwaarde is voor dingen om mis te gaan.

De rit begon goed. De auto-auto voldeed keurig aan alle verkeersregels, deed netjes wat de verkeersborden aangaven, en stopte voor de dappere dorpsgenoten die gevrijwilligd hadden om op zorgvuldig geplande plaatsen over te steken als de auto-auto eraankwam. Maar tegen het eind van de route sprong er opeens een kat de weg op. De auto-auto week uit (wat eigenlijk heel goed is, natuurlijk!) en reed prompt het grote bloemperk naast de kerk in.

Ik heb wethouder Beilte en Khalid nog nooit zo eensgezind gezien als toen ze mij, een halfuur na het incident, even flink de waarheid kwamen vertellen. Een bloemperk verwoest, net nu de Tour het behalen van een extra village fleuri-bloem extra belangrijk heeft gemaakt! Dat ging alle perken te buiten!

Christophe zat, in de achtergrond, met zichtbaar plezier mee te luisteren.

Films

Sommige films zijn erg slecht. Vooral als het vervolgfilms zijn. Maar soms, heel soms, zit er een scène in, een momentje, die de film redt. Dat ene momentje dat het toch de moeite waard maakt om de film te kijken. Een grap, een verwijzing naar iets waar je van houdt. Iets kleins. En natuurlijk ben jij de enige die er lyrisch over is; andere mensen zien het niet, of ze zien het wel maar het interesseert ze niet.

Graag zou ik twee van zulke momentjes willen delen. Het eerste komt uit de tweede Matrix film. Volgens mij was dat The Matrix Reloaded, maar pin me daar niet op vast. Een van de personages vertelt waarom hij het Frans zo'n mooie taal vindt.

I love French wine, like I love the French language. I have sampled every language, French is my favorite. Fantastic language. Especially to curse with. Nom de dieu de putain de bordel de merde de saloperie de connard d'enculé de ta mère. It's like wiping your arse with silk. I love it.

Ik ga het Franse gedeelte niet vertalen, want dit is een blog voor de hele familie en sommige van de woordjes zijn niet zo netjes.

Het tweede moment komt uit de Franse film Taxi 4, van Luc Besson. De Belgische crimineel (hij heet ook: Le Belge, zodat er over zijn achtergrond geen misverstanden kunnen ontstaan) is opgepakt en moet ondervraagd worden. Hij zit op een stoeltje in een politielokaal, maar wat onze helden ook proberen, hij wil niks kwijt. Dan bedenken ze een snood plan: ze brengen een LP van Jacques Brel naar binnen. Hij is Belg, dus Jacques Brel, dat moet hij wel mooie muziek vinden, is de redenering, en die blijkt juist. De LP wordt opgezet: Ne me quitte pas, en de Belg geniet zichtbaar van de muziek. (Ik ook.)

Dan wordt opeens het toerental omhooggedraaid; de muziek speelt opeens veel te snel. De crimineel breekt en vertelt onze helden alles wat ze willen weten.

De volgende keer hoop ik weer een film te kijken die wél goed is.

Wraak

Na het nieuws van de Tour, zoemt er nu een ander nieuwtje door het dorp. De bakker had zich, na de episode aan het begin van dit jaar, verdacht koest gehouden. Gisteren nam hij eindelijk zijn wraak op Saussay. Althans, dat was zijn bedoeling.

Hij had meer dan een maand gewacht, dus je zou denken dat er na al die bedenktijd een spectaculaire, originele actie zou volgen. Maar nee; Montfort is gewoon met een honkbalknuppel de slagerij binnengelopen en is in het wilde weg gaan slaan. De winkelruit, de toonbank, het nummertjestrekapparaat. Het vlees. Overal lag glas. Mevrouw Saussay is gillend de achterkamer in gerend om haar man te waarschuwen. Met zijn grootste mes is hij de winkel in gelopen, klaar om Montfort te lijf te gaan.

Maar opeens was Lucien daar. Of liever: Le Big Mec. Ooggetuigen (die op veilige afstand, aan de overkant van de straat, hadden staan toekijken) vertellen dat ze minutenlang met z'n drieën hebben staan praten. Uiteindelijk legde Montfort zijn knuppel neer, en Saussay zijn mes, en hebben de mannen elkaar de hand geschud. Vervolgens is Montfort terug naar huis gegaan.

Niemand weet wat Le Big Mec gezegd heeft om ervoor te zorgen dat de bakker zijn wraakactie heeft afgebroken. En intussen heb ik alle actie gemist, omdat ik het op dat moment te druk had met rondcrossen in mijn auto-auto over het parkeerterrein.

Achtjes

Vandaag heeft mijn auto-auto achtjes gedraaid op het parkeerterrein!

In eerste instantie zonder passagiers, terwijl iedereen op veilige afstand verdekt stond opgesteld voor het geval dát. Daarna ben ik achter het stuur gaan zitten. Dat was best wel spannend. Een vreemde gewaarwording, om op de bestuurdersstoel te gaan zitten en niets te hoeven doen. Ik had voortdurend de neiging om het stuur te grijpen en bij te sturen. Maar dat kon natuurlijk niet.

Toen ik, een rondje later, in de bijrijdersstoel ging zitten, voelde ik me meer op mijn gemak.

We hebben een grote teddybeer op een fiets gebonden en die voor de auto-auto geduwd. En hij stopte! De beer viel om, maar dat was omdat hij vaart verloor en er zaten geen zijwieltjes aan de fiets.

Wel is de baan van de auto-auto nog een beetje bibberig. Waarschijnlijk staat hij te scherp afgesteld en probeert hij elke oneffenheid in de weg te ontwijken. Dat ga ik nog even bijstellen.

Volgende week gaat hij de weg op!

Geit

"Ik heb besloten om met de tijd mee te gaan," zei Georges een avond, aan mijn deur. "Ik wil voortaan het afval scheiden. Ze zeggen dat dat beter is voor het milieu. Ik zou het fijn vinden als jij dat ook deed."

"Oké."

"Daarom heb ik een geit gekocht. Ze staat achter op het erf. Ik heb er een bak neergezet waar je al je schillen in kunt doen. Dan eet de geit ze op."

"Eh ... oké."

"Vlees eet ze niet natuurlijk. Dat kun je aan de hond geven. Als die er niet is, dan kan het alsnog bij het afval, want je wil niet dat het gaat rotten."

"Natuurlijk niet."

"Ik ben blij dat je wilt meehelpen."

"Uiteraard. Mag ik iets vragen?"

"Natuurlijk."

"Hoe heet de geit?"

"Huh? Waarom zou ik die een naam geven?"

Ik besluit haar Coby 86 te noemen.

Nieuws

Als het nieuws bekend wordt, gaat het als een lopend vuurtje door het dorp. Een etappe van de Tour de France zal hier aankomen!

Burgemeester De Conneré loopt uitzinnig door het gemeentehuis, iedereen die hij tegenkomt vrolijk zoenend en de hand schuddend, ongeacht of hij die persoon al eerder heeft ontmoet op zijn rondje. Af en toe maakt hij er een danspasje bij.

Wethouder Beilte heeft het nieuws aangegrepen om zijn banden met Khalid aan te halen en hun ruzie over het village fleuri-project weer op te pakken. "De noodzaak om goed voor de dag te komen is bemest," zegt hij verhit. "De verwachtingen zullen daardoor snel groeien, en alle andere verwachtingen uit de tuin verdrukken!"

Khalid hoort Beiltes beeldspraken gelaten aan.

Saussay heeft besloten om zijn buitenboel aan te pakken. Als ik zijn slagerij binnenloop hangt hij aan de telefoon om een nieuw uithangbord te bestellen. In een hoekje van de winkel zie ik verfspullen staan. Hij heeft gelijk; de kozijnen kunnen wel wat gebruiken.

"Als hij zijn buitenboel gaat verven dan doe ik 'm wat," zegt bakker Montfort. "Als die verfdamp in mijn brood trekt, raak ik al mijn klanten kwijt!" Door deze uitspraak begin ik de ruzie tussen de beide heren iets beter te begrijpen.

Zelfs bij Christophe kan er een lachje af. "Je weet wat dit betekent," vertrouwt hij me toe. "Wanneer de Tour hier komt, moet je auto-auto klaar zijn. De Conneré zal hem willen demonstreren op nationale televisie."

Dat wordt doorwerken ...

Tarot

"Ik vind er niks aan zo," zei Martine toen ze haar zesde potje op rij won.

"Zullen we dan maar stoppen voor nu?" vroeg wethouder De Conneré, die ik, voor deze gelegenheid en voor deze gelegenheid alleen, Edgar mocht noemen.

We waren maar met vier man: Martine, Edgar, Khalid en ik. Dat was natuurlijk probleem numero één. Tarot hoor je met z'n vijven te spelen. Probleem twee was dat Khalid en ik niet erg goed zijn in het spel. Ik speelde het vanavond voor het eerst. De regels, en vooral de puntentelling, zijn best wel ingewikkeld.

Toen Martine vorige week door Lucien (alias Le Big Mec) werd bevrijd, was ze aanvankelijk dolgelukkig. Het heeft zelfs een landelijke krant gehaald, ergens in een middenkatern. Maar al snel bleek dat het toch allemaal niet zo mooi was als het leek. Ze was werkloos geworden: zij was namelijk de loketbediende op het postkantoor. De overval gaat onverminderd door (nou ja: verminderd met één persoon), dus ze kan niet terug naar haar oude baan.

Overdag hangt ze wat rond op het gemeentehuis, zodat De Conneré, haar vader, haar een beetje in de gaten kan houden. Het enige waar ze plezier aan heeft, is het spelen van tarot, maar het lukt haar maar niet om tegenstanders te vinden. Het werd zo erg dat De Conneré in pure wanhoop zijn ondergeschikten heeft opgetrommeld (te weten Khalid en mij: officieel valt mijn project onder zijn portefeuille, al bemoeit hij zich nooit met mij) om, in werktijd, te spelen.

Het resultaat is dat Martine zich niet beter voelt, en dat ik negen euro vijfenveertig lichter ben.

Prototype

Intussen gaat het goed met mijn project.

Met de hulp van Hervé Lavoir (of liever: met de hulp van het onverklaarbare geld waarmee ik hem betaal) is mijn prototype inmiddels bijna voltooid. We hebben een oude auto genomen, eentje met gele koplampen nog, zoals dat vroeger gebruikelijk was in Frankrijk. Tegenwoordig zie je steeds vaker witte, net als in de rest van Europa. Toch weer een stukje Frans cultuureigen dat verloren gaat. Aan de andere kant is Frankrijk al een tijdje niet meer in oorlog met Duitsland, dus ik kan me voorstellen dat de noodzaak om 's nachts Franse auto's van Duitse te onderscheiden niet meer zo groot is.

In de kofferbak hebben we een dock geïnstalleerd waar een computer in geplaatst kan worden. Die is ook weer eenvoudig uit te nemen, zodat ik er een nieuwe versie van mijn software op kan zetten als dat nodig is. Via USB praat de computer dan met een stukje hardware, dat op zijn beurt de besturing van de auto kan overnemen. Hoe dat allemaal precies werkt, daar zal ik je niet mee vervelen.

Mijn software begint steeds beter te werken. Ik heb, in de simulaties, al in geen weken meer een ongeluk veroorzaakt. Ook wordt nu 95% van alle verkeersborden herkend en correct geïnterpreteerd. Daar is natuurlijk een causaal verband in te ontdekken. Voetgangers zijn nog steeds lastig, vooral als ze plotseling oversteken. Maar ik heb al een idee hoe ik dat probleem kan aanpakken.

Al met al denk ik dat het niet lang meer duurt voordat ik het prototype de openbare weg op kan nemen voor een testritje!