Waarschuwing

Gisteren, bij de slager (er waren nog geen represailles geweest van de bakker), gleed er opeens van achter me een hand over mijn mond.

"Niet schrikken," klonk een geheimzinnige fluisterstem. "Ontmoet me over vijf minuten bij de lavoir."

"Welke?" mompelde ik door de hand heen.

"O ja. Eh. Niet die in het midden van het dorp. Die andere. Je weet wel. Bij Georges."

"Oké."

"Vertel niemand dat je komt. En kom alleen!"

De hand gleed van mijn mond en ik hoorde de klingel van de winkeldeur.

"Zozo, ik ben benieuwd wat Lucien van je wil, bij de lavoir," zei mevrouw Saussay, die had staan toekijken van achter de toonbank.

Vijf minuten later stond ik, toch wel nieuwsgierig, bij de lavoir. Lucien verscheen vanuit de bosjes, waar hij zich blijkbaar had verscholen.

"Dinges. Eh. Nederlander."

"Jan."

"Huh?"

"Ik heet Jan."

"O. O ja. Goed. Eh." Hij probeerde wanhopig zijn a propos terug te vinden. "Je bent altijd vriendelijk tegen me geweest, en daarom wil ik je waarschuwen. Morgenavond, vlak na zonsondergang, moet je niet in de buurt van het postkantoor komen. Er gaat iets gebeuren, en het zal gevaarlijk zijn. Ik wil niet dat je gewond raakt."

Hij keek me betekenisvol aan. "Vertel dit aan niemand anders!"

Vervolgens gooide hij een rookbommetje op de grond en rende weg. Ik denk dat hij voor de plotselinge verdwijning ging, maar ik kon hem nog zeker een minuut lang nakijken.