Generatiekloof

In dit dorp ontbreekt een generatie.

Er woont hier bijna niemand tussen de achttien en achtendertig; van mijn leeftijd. Ik ken er welgeteld twee: Khalid, over wie ik al eerder heb geschreven, en Chloé, dochter van wethouder Beilte. Zij is koffiejuffrouw op het gemeentehuis, of manager municipale dienstverlening-facilitair, zoals ze zelf graag haar functie omschrijft.

De rest is allemaal uit studeren in de grote stad, een grote stad, ergens in het land. Grootouders, ouders en kleine broertjes en zusjes blijven achter.

Gevolg is, dat er voor mensen van mijn leeftijd weinig te beleven valt hier. Maar er is een café en daar ga ik af en toe heen. Laatst kwam ik er zelfs een generatiegenoot tegen!

Lucien, de jongste telg uit het gezin-Beilte, heeft zijn draai in het leven nog niet helemaal gevonden. Hij heeft niet gestudeerd en woont bij zijn ouders. Gedurende een uurtje of twee per week is hij manager municipale dienstverlening-IT. Verder sport hij als een maniak.

Omdat ik niks beters te doen had, ben ik 'm eens gaan uithoren over zijn ambities. Daarvan heeft hij er precies één: hij wil superheld worden.