Wandeling

Van de week besloot ik via een omweg naar huis te lopen. Christophe was weer eens boos geworden om niets, en ik wilde even uitwaaien. Zonder dat ik er erg in had, voerde mijn weg me langs het postkantoor. Dat van de overval. Natuurlijk moest ik even naar binnen kijken; het is niet elke dag dat je een gijzeling van dichtbij kunt bekijken.

Nou ja, dat kan dus wel hier. Maar toch.

Ik weet niet wat ik verwachtte te zien. Mensen, angstig zittend tegen de muur, terwijl de gemaskerde overvaller met zijn wapen zwaait. Misschien zijn de gijzelaars wel vastgebonden. Misschien is er wel eentje gewond!

Niets van dat al. Ze zaten met z'n vijven om de tafel. Lachend, vrolijk. Ik kon niet eens zien wie van hen de overvaller was, en wie de gijzelaars. Te kaarten. Tarot, zo te zien. Voor ik er zelf erg in had, zwaaide ik naar ze. Een van hen zag me, en zwaaide terug.

"Jean!"

Enigszins verbaasd liep ik verder. Zo horen gijzelingen toch niet te gaan? Ik had niet eens een wapen gezien!

"Jean!" Ik draaide me om. Het was een van de hangouderen op het kerkplein die me riep. De man met de baret; de sympathieke. Hij was me tegemoet gekomen.

"Jean. Of is het Yann?" Hij kende mijn naam, maar ik had hem nog nooit gesproken! Alleen af en toe hallo. Nou ja, in een dorp als dit kun je niet lang geheimen bewaren, zeker als ze niet geheim zijn natuurlijk.

"Eh."

"Jean. Ik heb liever niet dat je naar ze zwaait."

Nog voordat ik eraan dacht waarom te vragen, stond hij alweer te jeu-de-boulen met zijn vrienden. In gedachten verzonken kwam ik thuis.