Krossántje

Nu ik in Frankrijk ben realiseer ik me pas hoe lui mijn uitspraak van Franse woorden in het Nederlands altijd is geweest. Ik schroomde er bij de bakker niet voor om een krossántje te bestellen, in plaats van een krwassã. Goed, die rw-combo is lastig, en die neus-a ook. Maar niet lastiger dan de schr in schroom, die ik dus niet voelde.

Jus d'orange wordt door Nederlanders stelselmatig versjuderanst. Om maar te zwijgen van al die juwelenwinkeltjes die hun etalage tooien met het woord "byoux". Elke keer dat ik "bijoux" met een y-grec gespeld zie worden, beste lezer, schiet er een felle pijnscheut door mijn talenknobbel. Au.

Wij hebben ons woorden van Franse oorsprong dermate eigen gemaakt dat Fransen, als ze in Nederland zijn, ongetwijfeld geen flauw benul hebben dat het hun woorden zijn die we misbruiken: déjà-vu (in alle diakritische vormvarianten), papier-maché (waar beide woorddelen rijmen, of niet), clou (niet te verwarren met het Engelse clue), revanche (niet te verwarren met het Engelse revenge).

Maar, de Fransen slaan keihard terug: mannequin, boulevard, étape, matelot.

Qwerty

?ijn nqq, ligt ,oeilijk; in Frqnkrijk: Jqn Ouzens:

Ik heb tegenzoordig welfs ,oeite o, ,ijn eigen nqq, te spellen; woqls je wiet in de url vqn dit blog: Het Frqnse qwerty)toetsenbord is erg verzqrrend qls je azerty gezend bentm in nog geen &à ,inuten ben ik er knettergek vqn gezorden: Qlles zqt je dqcht te zeten over typen kun je uit het rqq, gooien:

Gelukkig typ ik blind ) ik heb Zindozs in,iddels verteld dqt ik ùn nor,qql toetsenbord heb; en nu kijk ik gezoon niet ,eer nqqr de knoppen:

Voor de inboorlingen is voorql de uitsprqqk lqstig: Voor ,ijn voornqq, wijn er tzee ,ogelijkheden: So,,ige ,ensen proberen he, te herleiden nqqr een Frqnse nqq, die we ql kennen: Dqn zordt het Jeqn: Dqt is ety,ologisch correctM ik ben vernoe,d nqqr hetwij de Doper; hetwij de Evqngelist 9nie,qnd zeet eigenlijk ,eer zelke vqn de tzee0; en die heten in Frqnkrijk beide Jeqn: Auq uitsprqqk lijken Jqn en Jeqn echter ,qqr nquzelijks op elkqqr:

Qndere ,ensen proberen zqt dichter bij de uitsprqqk te blijven: Wij gqqn pqs herleiden qls we ,ijn nqq, proberen op te schrijven en ,qken er dqn Yqnn vqn: Dqt is Bretons:

Zqt we ,et ,ijn qchternqq, doen; is ,et geen pen te beschrijven: LetterlijkM ik wou niet zeten hoe ik het ,oest opschrijven: Vrqqg ,e er ,qqr een keertje nqqr qls ik zeer in het lqnd ben; dqn wql ik het voor je uitspreken:



Vrij vertaald uit het Frans:

Mijn naam ligt moeilijk, in Frankrijk. Jan Ouwens.

Ik heb tegenwoordig zelfs moeite om mijn eigen naam te spellen, zoals je ziet in de url van dit blog. Het Franse azerty-toetsenbord is erg verwarrend als je qwerty gewend bent; in nog geen 10 minuten ben ik er knettergek van geworden. Alles wat je dacht te weten over typen kun je uit het raam gooien.

Gelukkig typ ik blind - ik heb Windows inmiddels verteld dat ik 'n normaal toetsenbord heb, en nu kijk ik gewoon niet meer naar de knoppen.

Voor de inboorlingen is vooral de uitspraak lastig. Voor mijn voornaam zijn er twee mogelijkheden. Sommige mensen proberen hem te herleiden naar een Franse naam die ze al kennen. Dan wordt het Jean. Dat is etymologisch correct: ik ben vernoemd naar hetzij de Doper, hetzij de Evangelist (niemand weet eigenlijk meer welke van de twee), en die heten in Frankrijk beide Jean. Qua uitspraak lijken Jan en Jean echter maar nauwelijks op elkaar.

Andere mensen proberen wat dichter bij de uitspraak te blijven. Zij gaan pas herleiden als ze mijn naam proberen op te schrijven en maken er dan Yann van. Dat is Bretons.

Wat ze met mijn achternaam doen, is met geen pen te beschrijven. Letterlijk: ik zou niet weten hoe ik het moest opschrijven. Vraag me er maar een keertje naar als ik weer in het land ben, dan zal ik het voor je uitspreken.