En zo loopt alles toch nog goed af. Lucien heeft zijn aartsvijand. Martine gaat het wel redden, volgens de doktoren. Saussay is inmiddels vertrokken; achter zijn zangcarrière aan. Montfort is zijn winkel aan het herverbouwen.
De overval is voorbij; alle gijzelaars zijn weer veilig thuis. Negen maanden hebben ze opgesloten gezeten in dat postkantoortje. De overvaller is met de noorderzon vertrokken. En nu het postkantoor weer in gebruik genomen kan worden, kan Christophe eindelijk weer verder met zijn project. Ik heb hem nog nooit zo vrolijk gezien. Hij is nu zowaar vriendelijk tegen mensen. Oké, niet tegen alle mensen. Maar het is zeker een verbetering.
En overal zijn bloemetjes! Wethouder Beilte heeft vandaag een ronde door het dorp gemaakt met Khalid en hij is erg tevreden.
"En het is nog pas lente! Wacht maar tot straks alles in volle bloei staat."
"Die extra Village fleuri-bloem kan ons dit jaar zeker niet meer ontgaan," zei Khalid opgewekt.
"Kom," zei Beilte tegen Khalid, "we gaan naar het café om het te vieren!"
Zoals ik al zei, alles loopt goed af. Behalve voor mij. Het auto-autoproject is definitief stopgezet. Gebrek aan sponsors, en de slechte pers na het ongeluk.
Wat nu?
Posts tonen met het label leven. Alle posts tonen
Posts tonen met het label leven. Alle posts tonen
vrijdag 17 april 2009
maandag 13 april 2009
Hulpdiensten
Wist je dat er in Frankrijk meerdere alarmnummers zijn? Er is er een voor de politie (17), een voor de brandweer (18), een voor de ambulance (15). Voor de ambulance voor daklozen (115). Er is er een voor kindermishandeling (119), wat natuurlijk een goede zaak is. Er is ook 112, maar dat weet niet iedereen.
En de dichtstbijzijnde centrale is natuurlijk een eindje weg.
Kortom, het duurde even voordat de hulpdiensten er waren.
Iemand in het publiek probeerde Martine te reanimeren. Dat stelde de menigte enigszins gerust. Toen de ambulance er was, werd de goede man vriendelijk bedankt voor zijn inspanning en kreeg hij de gelegenheid ergens ongestoord in te storten van vermoeidheid. Het ambulancepersoneel schraapte Martine intussen van de straat en nam haar mee.
En de dichtstbijzijnde centrale is natuurlijk een eindje weg.
Kortom, het duurde even voordat de hulpdiensten er waren.
Iemand in het publiek probeerde Martine te reanimeren. Dat stelde de menigte enigszins gerust. Toen de ambulance er was, werd de goede man vriendelijk bedankt voor zijn inspanning en kreeg hij de gelegenheid ergens ongestoord in te storten van vermoeidheid. Het ambulancepersoneel schraapte Martine intussen van de straat en nam haar mee.
zondag 15 maart 2009
Huisnummer
Georges is boos, en hij is speciaal naar het gemeentehuis gekomen om het de burgemeester in hoogst eigen persoon te vertellen.
Onlangs kreeg Georges, mijn huisbaas, een brief van de gemeente waarin werd aangekondigd dat het tijd was om met de tijd mee te gaan. In precies deze knullige formulering. Maar dit was niet wat Georges boos maakte. De boodschap van de brief kwam erop neer dat Georges' adres zou veranderen.
Of, preciezer gezegd: dat hij er een zou krijgen.
"En wat is er mis met de naam van mijn huis?" vroeg hij Torcée. "De postbode heeft nog nooit een brief verkeerd bezorgd. Ik snap niet waarom ik zo nodig een huisnummer zou moeten krijgen. Ik vond het al erg genoeg toen mijn straat twee jaar geleden een naam kreeg! Stukje bij beetje verdwijnt de poëzie uit het dagelijks leven en maakt plaats voor de moderniteit. Ik ben het zat! Wat is de volgende stap? Dat ménsen een nummer krijgen!?"
Torcée had moeite de beslissing te verdedigen tegen Georges' overmacht, maar hield desalniettemin voet bij stuk. Iets over de vooruitgang die niet te stoppen is en zo.
In feite bevonden alle huizen in het dorp zich inmiddels in een straat met een naam, en hadden ze bijna allemaal een nummer. Georges' huis bevond zich aan de rand van het dorp, waar niet veel bebouwing is, en had zich op die wijze weten te onttrekken aan de voortschrijdende moderniteit. De huizen in het centrum van het dorp hebben nooit namen gehad.
In de nieuwbouwwijk van het dorp, nog in aanbouw, hebben de huizen bijvoorbeeld nog geen deuren of ramen, maar al wel huisnummers. Ik was er vorige week wezen kijken: ik denk erover om er een huisje te kopen.
Bij het woord 'nieuwbouwwijk' denk ik altijd aan Vinex-locaties met rijtjeshuizen die er allemaal hetzelfde uitzien, met keurige vierkante postzegeltuintjes, en die netjes uitgelijnd zijn tegen de stoep. Zo niet hier. Elk huis is subtiel anders met hier een dakkapel, daar een serre, en ze staan schots en scheef door elkaar, sommige op kunstmatige heuveltjes, andere in een kunstmatig dalletje. Er zijn geen trottoirs. Elk huis is vrijstaand en heeft een aardig stukje grond. En de prijs van een van deze huizen hier is lager dan die van een flatje in de Randstad.
De huizen staan zo willekeurig opgesteld dat straatnamen en huisnummers nauwelijks bijdragen aan het makkelijker kunnen vinden van een specifiek huis. Maar elk huis een eigen, unieke naam geven zou niet te doen zijn.
Onlangs kreeg Georges, mijn huisbaas, een brief van de gemeente waarin werd aangekondigd dat het tijd was om met de tijd mee te gaan. In precies deze knullige formulering. Maar dit was niet wat Georges boos maakte. De boodschap van de brief kwam erop neer dat Georges' adres zou veranderen.
Of, preciezer gezegd: dat hij er een zou krijgen.
"En wat is er mis met de naam van mijn huis?" vroeg hij Torcée. "De postbode heeft nog nooit een brief verkeerd bezorgd. Ik snap niet waarom ik zo nodig een huisnummer zou moeten krijgen. Ik vond het al erg genoeg toen mijn straat twee jaar geleden een naam kreeg! Stukje bij beetje verdwijnt de poëzie uit het dagelijks leven en maakt plaats voor de moderniteit. Ik ben het zat! Wat is de volgende stap? Dat ménsen een nummer krijgen!?"
Torcée had moeite de beslissing te verdedigen tegen Georges' overmacht, maar hield desalniettemin voet bij stuk. Iets over de vooruitgang die niet te stoppen is en zo.
In feite bevonden alle huizen in het dorp zich inmiddels in een straat met een naam, en hadden ze bijna allemaal een nummer. Georges' huis bevond zich aan de rand van het dorp, waar niet veel bebouwing is, en had zich op die wijze weten te onttrekken aan de voortschrijdende moderniteit. De huizen in het centrum van het dorp hebben nooit namen gehad.
In de nieuwbouwwijk van het dorp, nog in aanbouw, hebben de huizen bijvoorbeeld nog geen deuren of ramen, maar al wel huisnummers. Ik was er vorige week wezen kijken: ik denk erover om er een huisje te kopen.
Bij het woord 'nieuwbouwwijk' denk ik altijd aan Vinex-locaties met rijtjeshuizen die er allemaal hetzelfde uitzien, met keurige vierkante postzegeltuintjes, en die netjes uitgelijnd zijn tegen de stoep. Zo niet hier. Elk huis is subtiel anders met hier een dakkapel, daar een serre, en ze staan schots en scheef door elkaar, sommige op kunstmatige heuveltjes, andere in een kunstmatig dalletje. Er zijn geen trottoirs. Elk huis is vrijstaand en heeft een aardig stukje grond. En de prijs van een van deze huizen hier is lager dan die van een flatje in de Randstad.
De huizen staan zo willekeurig opgesteld dat straatnamen en huisnummers nauwelijks bijdragen aan het makkelijker kunnen vinden van een specifiek huis. Maar elk huis een eigen, unieke naam geven zou niet te doen zijn.
woensdag 11 februari 2009
Geit
"Ik heb besloten om met de tijd mee te gaan," zei Georges een avond, aan mijn deur. "Ik wil voortaan het afval scheiden. Ze zeggen dat dat beter is voor het milieu. Ik zou het fijn vinden als jij dat ook deed."
"Oké."
"Daarom heb ik een geit gekocht. Ze staat achter op het erf. Ik heb er een bak neergezet waar je al je schillen in kunt doen. Dan eet de geit ze op."
"Eh ... oké."
"Vlees eet ze niet natuurlijk. Dat kun je aan de hond geven. Als die er niet is, dan kan het alsnog bij het afval, want je wil niet dat het gaat rotten."
"Natuurlijk niet."
"Ik ben blij dat je wilt meehelpen."
"Uiteraard. Mag ik iets vragen?"
"Natuurlijk."
"Hoe heet de geit?"
"Huh? Waarom zou ik die een naam geven?"
Ik besluit haar Coby 86 te noemen.
"Oké."
"Daarom heb ik een geit gekocht. Ze staat achter op het erf. Ik heb er een bak neergezet waar je al je schillen in kunt doen. Dan eet de geit ze op."
"Eh ... oké."
"Vlees eet ze niet natuurlijk. Dat kun je aan de hond geven. Als die er niet is, dan kan het alsnog bij het afval, want je wil niet dat het gaat rotten."
"Natuurlijk niet."
"Ik ben blij dat je wilt meehelpen."
"Uiteraard. Mag ik iets vragen?"
"Natuurlijk."
"Hoe heet de geit?"
"Huh? Waarom zou ik die een naam geven?"
Ik besluit haar Coby 86 te noemen.
zondag 8 februari 2009
Nieuws
Als het nieuws bekend wordt, gaat het als een lopend vuurtje door het dorp. Een etappe van de Tour de France zal hier aankomen!
Burgemeester De Conneré loopt uitzinnig door het gemeentehuis, iedereen die hij tegenkomt vrolijk zoenend en de hand schuddend, ongeacht of hij die persoon al eerder heeft ontmoet op zijn rondje. Af en toe maakt hij er een danspasje bij.
Wethouder Beilte heeft het nieuws aangegrepen om zijn banden met Khalid aan te halen en hun ruzie over het village fleuri-project weer op te pakken. "De noodzaak om goed voor de dag te komen is bemest," zegt hij verhit. "De verwachtingen zullen daardoor snel groeien, en alle andere verwachtingen uit de tuin verdrukken!"
Khalid hoort Beiltes beeldspraken gelaten aan.
Saussay heeft besloten om zijn buitenboel aan te pakken. Als ik zijn slagerij binnenloop hangt hij aan de telefoon om een nieuw uithangbord te bestellen. In een hoekje van de winkel zie ik verfspullen staan. Hij heeft gelijk; de kozijnen kunnen wel wat gebruiken.
"Als hij zijn buitenboel gaat verven dan doe ik 'm wat," zegt bakker Montfort. "Als die verfdamp in mijn brood trekt, raak ik al mijn klanten kwijt!" Door deze uitspraak begin ik de ruzie tussen de beide heren iets beter te begrijpen.
Zelfs bij Christophe kan er een lachje af. "Je weet wat dit betekent," vertrouwt hij me toe. "Wanneer de Tour hier komt, moet je auto-auto klaar zijn. De Conneré zal hem willen demonstreren op nationale televisie."
Dat wordt doorwerken ...
Burgemeester De Conneré loopt uitzinnig door het gemeentehuis, iedereen die hij tegenkomt vrolijk zoenend en de hand schuddend, ongeacht of hij die persoon al eerder heeft ontmoet op zijn rondje. Af en toe maakt hij er een danspasje bij.
Wethouder Beilte heeft het nieuws aangegrepen om zijn banden met Khalid aan te halen en hun ruzie over het village fleuri-project weer op te pakken. "De noodzaak om goed voor de dag te komen is bemest," zegt hij verhit. "De verwachtingen zullen daardoor snel groeien, en alle andere verwachtingen uit de tuin verdrukken!"
Khalid hoort Beiltes beeldspraken gelaten aan.
Saussay heeft besloten om zijn buitenboel aan te pakken. Als ik zijn slagerij binnenloop hangt hij aan de telefoon om een nieuw uithangbord te bestellen. In een hoekje van de winkel zie ik verfspullen staan. Hij heeft gelijk; de kozijnen kunnen wel wat gebruiken.
"Als hij zijn buitenboel gaat verven dan doe ik 'm wat," zegt bakker Montfort. "Als die verfdamp in mijn brood trekt, raak ik al mijn klanten kwijt!" Door deze uitspraak begin ik de ruzie tussen de beide heren iets beter te begrijpen.
Zelfs bij Christophe kan er een lachje af. "Je weet wat dit betekent," vertrouwt hij me toe. "Wanneer de Tour hier komt, moet je auto-auto klaar zijn. De Conneré zal hem willen demonstreren op nationale televisie."
Dat wordt doorwerken ...
woensdag 21 januari 2009
Charcuterie
Iedereen die roept dat de Franse keuken geweldig is, is ofwel gek, ofwel onwetend. Het verschil zit 'm erin of ze wel eens bij de charcutier zijn geweest. Een kleine greep uit het aanbod.
- Mousse de canard au porto - Huh? Eendenmoes? Oké, deze heb ik opgezocht. 'Mousse' betekent 'paté', en onze 'moes' heet 'compote'. Deze zij ze vergeven. Maar er is meer.
- Caille - Kwarteltjes. Ze liggen keurig netjes geplukt, onthoofd en opgelijnd naast elkaar in een grote metalen bak.
- Darmworst - Brr.
- Os de rillette - Rillette is de plaatselijke specialiteit: verpletterd vlees, gekookt in vet, kruiden en alcohol. Op zich goed te doen. Maar de botjes worden eruitgehaald en als snoepjes verkocht bovenop de toonbank. Kleine stukjes vlees kleven er nog aan vast. Lekker om op te sabbelen.
- Tripe - Orgaanvlees in alle mogelijke verschijningsvormen: paté, worst, en bah. Ik heb me laten vertellen dat er vroeger, naast de charcutier en de boucher, nog een derde slagersambacht heeft bestaan: de tripier. Van alle verdwenen nostalgische ambachten zal ik hier het minst rouwig om zijn.
- Fromage de tête - Mijn favoriet: hoofdkaas. Een paté bereid van varkenskop. Maar niet de botten, en niet de hersenen, en ook niet de ogen en de oren. Wat wel, vraag je je af?
zondag 18 januari 2009
Antwoord
En dan nu: het antwoord op de puzzel van de vorige keer! Tromgeroffel, alstublieft!
Het is een lavoir. Een publieke wasplaats. Er zit een gat in het dak om het regenwater door te laten; dit komt terecht in het bassin in het midden. En daarmee kunnen de dorpelingen, gezellig samen, de was doen.
Uiteraard wordt er nooit gebruik van gemaakt want iedereen heeft tegenwoordig gewoon een wasmachine staan.
O, enne, pas op. Het water is niet drinkbaar.
Punten voor Karel en Benno, en eervolle vermelding voor Arvind en Bart voor originaliteit!
AANVULLING
Ik vrees dat ik Karel zal moeten diskwalificeren wegens inroepen van een onreglementaire hulplijn. Helaas!
Het is een lavoir. Een publieke wasplaats. Er zit een gat in het dak om het regenwater door te laten; dit komt terecht in het bassin in het midden. En daarmee kunnen de dorpelingen, gezellig samen, de was doen.
Uiteraard wordt er nooit gebruik van gemaakt want iedereen heeft tegenwoordig gewoon een wasmachine staan.
O, enne, pas op. Het water is niet drinkbaar.
Punten voor Karel en Benno, en eervolle vermelding voor Arvind en Bart voor originaliteit!
AANVULLING
Ik vrees dat ik Karel zal moeten diskwalificeren wegens inroepen van een onreglementaire hulplijn. Helaas!
woensdag 14 januari 2009
Puzzel
Vandaag een puzzeltje!
Wat is dit?
Deze staat midden in het dorp. Er is er nog eentje, aan de rand van het dorp, vlak bij Georges' huis.
De winnaar ontvangt eeuwige roem en respect in de ogen van de lezers van dit blog die het niet wisten! Het antwoord volgt in de volgende, spannende episode! Zelfde plaats, andere tijd!
Wat is dit?
Deze staat midden in het dorp. Er is er nog eentje, aan de rand van het dorp, vlak bij Georges' huis.
De winnaar ontvangt eeuwige roem en respect in de ogen van de lezers van dit blog die het niet wisten! Het antwoord volgt in de volgende, spannende episode! Zelfde plaats, andere tijd!
zondag 30 november 2008
Connectiviteit
Vroeger had ik een rijk sociaal leven op internet. Nu ben ik weer terug bij dial-up. Wat had ik dan verwacht, in een land waar ze de telefoonkabels nog bovengronds spannen?
Kabel heb je niet op het platteland, ook niet voor tv. Dat heeft wel als voordeel dat ik niet hele avonden achter de tv verdoe; zappen tussen zes zenders doe je ook maar zo lang.
ADSL valt ook af. Alhoewel je overal telefoonkabels ziet hangen, is de dichtsbijzijnde centrale te ver weg om een goed internetsignaal te krijgen. Of is dit dorp te ver weg van de centrale?
Internet via de satelliet, dat zou nog kunnen. Maar dat is schreeuwend duur. Of internet via het mobieletelefoonnetwerk. Maar dat is schreeuwend duur. Dus dan komen we toch weer terug bij de telefoonkabels: ouderwets inbellen. Dat is ook schreeuwend duur. Maar wel makkelijk.
Geen YouTube, geen tv, geen snel internet ... wat dan wel? Welnu, ik lees een boek. Ik mail met Hein en de rest van het thuisfront. En ik schrijf dit blog. Alleen het plaatsen van de stukjes op de site blijft vervelend. Misschien toch nog maar eens naar zo'n satelliet kijken.
Kabel heb je niet op het platteland, ook niet voor tv. Dat heeft wel als voordeel dat ik niet hele avonden achter de tv verdoe; zappen tussen zes zenders doe je ook maar zo lang.
ADSL valt ook af. Alhoewel je overal telefoonkabels ziet hangen, is de dichtsbijzijnde centrale te ver weg om een goed internetsignaal te krijgen. Of is dit dorp te ver weg van de centrale?
Internet via de satelliet, dat zou nog kunnen. Maar dat is schreeuwend duur. Of internet via het mobieletelefoonnetwerk. Maar dat is schreeuwend duur. Dus dan komen we toch weer terug bij de telefoonkabels: ouderwets inbellen. Dat is ook schreeuwend duur. Maar wel makkelijk.
Geen YouTube, geen tv, geen snel internet ... wat dan wel? Welnu, ik lees een boek. Ik mail met Hein en de rest van het thuisfront. En ik schrijf dit blog. Alleen het plaatsen van de stukjes op de site blijft vervelend. Misschien toch nog maar eens naar zo'n satelliet kijken.
woensdag 5 november 2008
Dieet
Voor een ogenschijnlijk beschaafd land als Frankrijk zijn de eet- en drinkgewoontes er toch heel anders dan in Nederland.
Water, om te beginnen. In Nederland haal je dat gewoon uit de kraan. Toen ik dat hier voor het eerst deed, spuugde ik het meteen uit zo goor was het. Georges heeft me verteld dat je niet ziek wordt van het kraanwater, maar dat het evenmin bestemd is om te drinken. Nee, drinkwater koop je in een plastic fles. Ik ben eens gaan kijken bij de plaatselijke 8 à Huit, en de hoeveelheid keus is duizelingwekkend.
Bij mijn eerste glas melk had ik dezelfde neiging als bij mijn eerste glas kraanwater. Vrijwel alle melk is hier langhoudbaar. Logisch natuurlijk, want het pasteurisatieproces is bedacht door en vernoemd naar een Fransman, en de Fransen zouden de Fransen niet zijn als ze dat feit zomaar aan zich voorbij konden laten gaan. Louis Pasteur is een nationale held. Ik heb een beetje gegoogled; er wordt zelfs gewaarschuwd voor de gezondheidsrisico's van het consumeren van "lait non-pasteurisé". Dit terwijl hier in Nederland hele volksstammen dagelijks volstrekt geen negatieve gevolgen van ondervinden. Verse melk schijnt wel te krijgen te zijn, maar ik heb het nog niet gevonden. De volgende keer eens kijken bij de eco-producten of zo.
Brood is natuurlijk een bekende. Maar niet alleen de vorm is anders. In principe is alle brood witbrood. En hoewel vers witbrood van de bakker erg lekker is, had dat na een paar dagen al ingrijpende gevolgen voor mijn stoelgang. Ik heb het inmiddels met mevrouw Montfort, de bakkersvrouw, op een akkoordje gegooid: elke twee dagen bakt haar man voor mij een "pain complet".
Wat hier gewoon niet bestaat, is pindakaas. Laat staan die van Calvé, met stukjes noot: de lekkere pindakaas, kortom. Als ik dat wil hebben, zal ik 't zelf moeten gaan importeren. (Gelukkig hebben ze hier wel Nutella.)
En dat was alleen nog maar het ontbijt.
Water, om te beginnen. In Nederland haal je dat gewoon uit de kraan. Toen ik dat hier voor het eerst deed, spuugde ik het meteen uit zo goor was het. Georges heeft me verteld dat je niet ziek wordt van het kraanwater, maar dat het evenmin bestemd is om te drinken. Nee, drinkwater koop je in een plastic fles. Ik ben eens gaan kijken bij de plaatselijke 8 à Huit, en de hoeveelheid keus is duizelingwekkend.
Bij mijn eerste glas melk had ik dezelfde neiging als bij mijn eerste glas kraanwater. Vrijwel alle melk is hier langhoudbaar. Logisch natuurlijk, want het pasteurisatieproces is bedacht door en vernoemd naar een Fransman, en de Fransen zouden de Fransen niet zijn als ze dat feit zomaar aan zich voorbij konden laten gaan. Louis Pasteur is een nationale held. Ik heb een beetje gegoogled; er wordt zelfs gewaarschuwd voor de gezondheidsrisico's van het consumeren van "lait non-pasteurisé". Dit terwijl hier in Nederland hele volksstammen dagelijks volstrekt geen negatieve gevolgen van ondervinden. Verse melk schijnt wel te krijgen te zijn, maar ik heb het nog niet gevonden. De volgende keer eens kijken bij de eco-producten of zo.
Brood is natuurlijk een bekende. Maar niet alleen de vorm is anders. In principe is alle brood witbrood. En hoewel vers witbrood van de bakker erg lekker is, had dat na een paar dagen al ingrijpende gevolgen voor mijn stoelgang. Ik heb het inmiddels met mevrouw Montfort, de bakkersvrouw, op een akkoordje gegooid: elke twee dagen bakt haar man voor mij een "pain complet".
Wat hier gewoon niet bestaat, is pindakaas. Laat staan die van Calvé, met stukjes noot: de lekkere pindakaas, kortom. Als ik dat wil hebben, zal ik 't zelf moeten gaan importeren. (Gelukkig hebben ze hier wel Nutella.)
En dat was alleen nog maar het ontbijt.
Abonneren op:
Posts (Atom)