Collega

Ik heb een kantoor gekregen op de eerste etage van het gemeentehuis. Gek eigenlijk, dat een dorp als dit een eigen gemeeentehuis heeft, en een eigen burgemeester. In Nederland zou het gemeentelijk geherindeeld, geannexeerd of gewoon opgeslokt zijn door een naburig dorp. Maar dat terzijde.

Ik deel de ruimte met Christophe; onze bureaus staan tegenover elkaar. Of moet ik tegenwoordig zeggen: "bureaux"?

Nee, toch maar niet doen.

Toen burgemeester Torcée mij aan Christophe voorstelde, leek hij een heel normale, sympathieke kerel. Zijn handdruk was stevig maar een beetje vies door zijn schilferende winterhanden. Meteen na onze introductie is hij zijn handen gaan wassen; hij is daar wel een minuut of vijf mee bezig geweest.

Christophe is werktuigbouwkundig ingenieur. Hij werkt aan een project om de processen in het plaatselijke postkantoortje annex bank te automatiseren. Het is tamelijk revolutionair en kan hem en het dorp in werktuigbouwkundige kringen wereldberoemd maken, zegt Torcée.

"Natuurlijk zit er weinig schot in het project, sinds het Incident." Op de een of andere manier krijgt Christophe het voor elkaar de hoofdletter i uit te spreken. Vervolgens weigert hij in te gaan op de aard van dit incident. Daar kom ik nog wel achter, zegt hij nors. Ik voel me alsof ik in een B-film terecht ben gekomen.