Monoloog

Aan de ene kant ben ik erg blij dat Angélique, van de 8 à Huit, zo veel moeite voor me doet om verse melk voor me te organiseren. Maar ze blijft vermoeien.

"Ah, Jean, je bent er weer, ik ben blij dat je er weer bent, want je zult nooit geloven wat ik laatst toch weer hoorde; ik was laatst namelijk te gast bij mijn zus Jacqueline, ik heb je verteld dat we tweelingzussen zijn maar zij lijkt in niets op mij, want ik werk wél voor de kost en zij profiteert gewoon van de bankrekening van haar man Victor Monchevereau, je weet wel, die dat lelijke, opzichtige kasteel aan het bouwen is aan de rand van het dorp; hoe dan ook, ik was laatst bij ze op bezoek en we hadden het erover wat hij allemaal doet met zijn geld, het was geen prettig gesprek, die man is zo vol van zichzelf weet je, maar hij zei dat hij laatst een anonieme gift had gedaan aan een wetenschapsproject dat hier in het dorp wordt uitgevoerd en dat hij erg belangrijk vond, iets met speciale auto's, en toen moest ik meteen aan jou denken, want jij komt immers uit Nederland en dat is best wel ver weg dus jij zult ook wel baat hebben bij goede auto's, nietwaar, want dan zou je makkelijker op en neer naar huis kunnen misschien, want je zult hier wel eenzaam zijn; ik snap sowieso niet wat er zo interessant is in dat gemeentehuis dat je daar al je dagen spendeert; als ik jou was, wist ik het wel, ik zou hop-twee-drie mijn spullen pakken en terug naar huis gaan, zo ver mogelijk weg van die stomme zus van mij en haar man, maar ja, ik heb mijn werk hier en mijn sieradenimperium, dat helaas nog niet echt loopt, maar binnenkort, binnenkort, let maar op!"

Ik heb die hele Monchevereau nooit ontmoet; waarom zou uitgerekend hij me dat geld gegeven hebben? En waarom anoniem? En waarom weet Angélique nu nog steeds niet waarom ik hier ben?