Krant

Het nadeel van het uitnodigen van de pers, is dat het breed uitgemeten wordt in de kranten als er iets mis gaat. Dat gaat ongeveer zo:

Wat een gloriedag van de moderne wetenschap had moeten worden, draaide uit op een drama. De proefrit van de zichzelf besturende auto, oftewel auto-auto, had een fatale afloop toen de auto een achtentwintigjarige vrouw aanreed voor de ogen van het toegestroomde publiek. De hulpdiensten waren snel ter plekke, en men hoopt op volledig herstel.

De organisatie van de Tour de France heeft, naar aanleiding van dit incident, laten weten de plaats geschrapt te hebben van haar lijst etappe-aankomstplaatsen. "Dit incident heeft geleid tot slechte publiciteit, die niet past bij de geest van de Tour," aldus de voorzitter van de organisatie.

Saillant detail is dat Guy de la Fontaine, deze week verkozen in het conseil général, afkomstig is uit het dorp. Hij was niet bereikbaar voor commentaar.

In de wetenschapsbijlage stond nog een groot, angstig, onwetenschappelijk artikel over machines die taken overnemen van de mens, en wat daar allemaal bij fout kan gaan.

Die sponsor kan ik nu wel vergeten denk ik.

Sponsor

Dit is het dan. Het moment suprême. Uur U. Het einde van de rit, letterlijk. Nou ja, niet nu, maar volgende week.

Alles is geregeld. De auto-auto is gerepareerd. De software is zo goed als ik 'm ga krijgen. Ik ben er klaar voor.

De bevolking van het dorp is op de hoogte gebracht. De pers is geïnformeerd. Hoogwaardigheidsbekleders zijn uitgenodigd. Het enige wat nog ontbreekt is een nationaal bekende artiest op z'n retour, om de boel op te luisteren. Maar ach, ik denk dat ik ook wel zonder kan.

Volgende week is de allerlaatste testrit. Dan moet het goed zijn. Door er een mediaspektakel van te maken, hopen we een sponsor te kunnen vinden om verder onderzoek te financieren. Zo niet, dan is het afgelopen en kan ik net zo goed naar huis gaan.

Ik verbaas me dat ik nog niet zenuwachtig ben. Maar dat komt nog wel, denk ik.

Diagnose

"Nou nou."

Hervé Lavoir, de garagiste, liep peinzend om de auto-auto.

"Poe poe."

Hij bleef even stilstaan om een buts te inspecteren.

"Zo zo."

"Wat is de diagnose?" vroeg ik.

"Hij is stuk."

Ik kon hem geen ongelijk geven. Een confrontatie met een gevel doet dat met een auto.

"Maar je hebt geluk. Ik kan hem repareren."

Gelukkig.

"Maar het zal niet goedkoop worden." Hij noemde een bedrag. Vrijwel het exacte bedrag dat nog over was van Monchevereaus geld.

Dat was het dan. Ik kan me geen ongelukken meer veroorloven: het geld is op.

Etalage

Testrit-op-de-openbare-weg numero twee verliep nog slechter dan de eerste.

Na de vorige rit heb ik allerlei kleine verbeteringen aangebracht. Verkeersbordherkenning is verbeterd. Overstekendwildherkenning ook. Het enige wat nu nog in de weg staat van een succesvolle testrit, dacht ik, is moedwillige sabotage.

Natuurlijk werd de testrit gesaboteerd.

Saussay, zittend in de restanten van zijn winkel, voelde zich geïnspireerd door de aankondiging van de testrit en heeft, midden in de nacht, een van de verkeersborden in het dorp verplaatst. "Verplicht rechtsaf". Deze heeft hij strategisch opgesteld tussen zijn winkel en die van Montfort, in de hoop dat de auto-auto, meteen na de slagerij, rechtsaf zou afslaan, de bakkerij in.

Uiteraard heb ik de auto-auto uitgerust met allerlei soorten nabijheidssensoren, om te voorkomen dat hij tegen versperringen (en mensen) aan rijdt. Deze hebben uiteraard een hogere prioriteit dan de verkeersregels. Maar de etalage van Montforts bakkerij is van glas en lang verhaal kort, het systeem kan blijkbaar nog niet omgaan met glazen versprerringen. En zo leer je elke keer weer wat nieuws.

Perken

Vandaag is de auto-auto voor het eerst de weg op gegaan, en hij is binnen de perken gebleven. Of beter gezegd: binnen de perken gegaan. Dat is niet goed.

Het plan was om een rondje om de kerk te rijden. Al met al is dat een ritje van ongeveer een kilometer. Uiteraard hebben we de mensen gewaarschuwd. We hebben flyers in brievenbussen gegooid, een berichtje geplaatst op de voorpagina van de lokaalste krant (twee aan elkaar geniete A4'tjes), en posters in winkelruiten laten ophangen. Ook zijn er pilonnetjes langs de route geplaatst. Er kon eigenlijk bijna niks misgaan. Wat natuurlijk een voorwaarde is voor dingen om mis te gaan.

De rit begon goed. De auto-auto voldeed keurig aan alle verkeersregels, deed netjes wat de verkeersborden aangaven, en stopte voor de dappere dorpsgenoten die gevrijwilligd hadden om op zorgvuldig geplande plaatsen over te steken als de auto-auto eraankwam. Maar tegen het eind van de route sprong er opeens een kat de weg op. De auto-auto week uit (wat eigenlijk heel goed is, natuurlijk!) en reed prompt het grote bloemperk naast de kerk in.

Ik heb wethouder Beilte en Khalid nog nooit zo eensgezind gezien als toen ze mij, een halfuur na het incident, even flink de waarheid kwamen vertellen. Een bloemperk verwoest, net nu de Tour het behalen van een extra village fleuri-bloem extra belangrijk heeft gemaakt! Dat ging alle perken te buiten!

Christophe zat, in de achtergrond, met zichtbaar plezier mee te luisteren.

Achtjes

Vandaag heeft mijn auto-auto achtjes gedraaid op het parkeerterrein!

In eerste instantie zonder passagiers, terwijl iedereen op veilige afstand verdekt stond opgesteld voor het geval dát. Daarna ben ik achter het stuur gaan zitten. Dat was best wel spannend. Een vreemde gewaarwording, om op de bestuurdersstoel te gaan zitten en niets te hoeven doen. Ik had voortdurend de neiging om het stuur te grijpen en bij te sturen. Maar dat kon natuurlijk niet.

Toen ik, een rondje later, in de bijrijdersstoel ging zitten, voelde ik me meer op mijn gemak.

We hebben een grote teddybeer op een fiets gebonden en die voor de auto-auto geduwd. En hij stopte! De beer viel om, maar dat was omdat hij vaart verloor en er zaten geen zijwieltjes aan de fiets.

Wel is de baan van de auto-auto nog een beetje bibberig. Waarschijnlijk staat hij te scherp afgesteld en probeert hij elke oneffenheid in de weg te ontwijken. Dat ga ik nog even bijstellen.

Volgende week gaat hij de weg op!

Prototype

Intussen gaat het goed met mijn project.

Met de hulp van Hervé Lavoir (of liever: met de hulp van het onverklaarbare geld waarmee ik hem betaal) is mijn prototype inmiddels bijna voltooid. We hebben een oude auto genomen, eentje met gele koplampen nog, zoals dat vroeger gebruikelijk was in Frankrijk. Tegenwoordig zie je steeds vaker witte, net als in de rest van Europa. Toch weer een stukje Frans cultuureigen dat verloren gaat. Aan de andere kant is Frankrijk al een tijdje niet meer in oorlog met Duitsland, dus ik kan me voorstellen dat de noodzaak om 's nachts Franse auto's van Duitse te onderscheiden niet meer zo groot is.

In de kofferbak hebben we een dock geïnstalleerd waar een computer in geplaatst kan worden. Die is ook weer eenvoudig uit te nemen, zodat ik er een nieuwe versie van mijn software op kan zetten als dat nodig is. Via USB praat de computer dan met een stukje hardware, dat op zijn beurt de besturing van de auto kan overnemen. Hoe dat allemaal precies werkt, daar zal ik je niet mee vervelen.

Mijn software begint steeds beter te werken. Ik heb, in de simulaties, al in geen weken meer een ongeluk veroorzaakt. Ook wordt nu 95% van alle verkeersborden herkend en correct geïnterpreteerd. Daar is natuurlijk een causaal verband in te ontdekken. Voetgangers zijn nog steeds lastig, vooral als ze plotseling oversteken. Maar ik heb al een idee hoe ik dat probleem kan aanpakken.

Al met al denk ik dat het niet lang meer duurt voordat ik het prototype de openbare weg op kan nemen voor een testritje!

Auto-auto

Wonen in dit dorp. Waarom doe je dat, fortasse requiris? Ik weet het niet, maar het kwam op m'n pad en het leek me wel lachen.

Ik heb hier wel werk: ik ga onderzoek doen naar zelf-rijdende auto's. Ars Technica had er laatst een mooi artikel over. Het is natuurlijk science fiction van de bovenste plank met een lachwekkende kans van slagen, maar Gilles Torcée, de burgemeester van het dorp, is bereid me ervoor te betalen en wie ben ik om zo'n aanbod af te slaan?

Torcée zegt dat zijn dorp de ideale testlocatie is voor de "auto-auto". Er is weinig verkeer dus het is relatief veilig, het dorp is klein dus de auto hoeft maar weinig "uit het hoofd te leren", en de verkeerssituatie in het dorp, met zijn stopborden, zijn ene stoplicht en zijn eenrichtingsverkeerrondje-om-de-kerk, is complex genoeg om het experiment interessant te maken.

Volgens mij is Torcée een beetje mediageil. Hij heeft het idee in zijn kop dat zijn dorp de wereldpers kan halen als eerste dorp waar auto's rijden zonder menselijke bestuurder. Misschien is dat ook wel zo. Maar dan moeten er natuurlijk wel auto's rijden zonder menselijke bestuurder.

Hoe het ook zij, ik vind het een interessant probleem. Het wordt mijn taak om de verkeersregels en de verkeerssituatie van het dorp te modelleren en te verwerken in een fraai stukje software. Wat is het ergste dat me kan overkomen?

Welnu, dat is dat ik een nieuwe dimensie toevoeg aan het begrip "crash".